Αυτή η ολιγόμηνη παύση της επιθετικής ρητορικής της Τουρκίας είναι για να αμβλύνει την αντίδραση στο Κονγκρέσο για την αγορά των f16 και δεν έχει βάθος, είναι μια τακτική και όχι στρατηγική επιλογή σχολίασε ο Δημήτρης Σεβαστάκης, καθηγητής στο ΕΜΠ και πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ μιλώντας στον Alpha Radio. Ο ίδιος ξεκίνησε συζητώντας την δυσκολία προσέγγισης του «καλού» και «κακού» στα διεθνή γεγονότα που εκτυλίσσονται τα τελευταία χρόνια, ανέλυσε τον διαχωρισμό του πατριωτισμού από τον εθνικισμό και τον ρόλο της αριστεράς και ολοκλήρωσε εξηγώντας την ιδεολογικοπολιτική επιλογή της Τουρκίας να… μεγαλώσει τα σύνορα της, επιλογή που δεν σχετίζεται μόνο με τον μεγαλοιδεατισμό της αλλά και με τα άμεσα κέρδη της αναπτυσσόμενης πολεμικής βιομηχανίας της χώρας.
Το κυπριακό είναι αόρατο
«Να πούμε καταρχήν ότι η μονοδιάστατη κατηγοριοποίηση του καλού και του κακού στα ζητήματα ειρήνης και διεθνούς πολιτικής είναι πάρα πολύ δύσκολη, δηλαδή ότι υπάρχει μία δυσκολία να ορίσεις με πολύ σαφείς και ευδιάκριτους πολιτικούς όρους το καλό και το κακό. Υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες περιοχές όπου συντελείται μία αδικοπραξία όπως είναι στην Κύπρο από το 1974 και προγενέστερα αλλά από το 1974 με εισβολή και κατοχή και συγχρόνως σιωπή όλων, το κυπριακό είναι αόρατο. Υπάρχουν πολύ περίπλοκες και καθόλου εύκολα επιλύσιμες συγκρούσεις στη μέση ανατολή που έχουν να κάνουν με το δικαίωμα ύπαρξης και κρατικής οντότητας και του Ισραήλ και της παλαιστινιακής ζώνης, χώρας, διάστασης, οντότητας. Εκεί είναι πάρα πολύ σύνθετο για να μπορεί κανείς εύκολα να βρει την αιτία, να βρει την κότα ή το αυγό, μπλέκονται πολύ τα θέματα. Επομένως αυτό το συνδυάζω με το έγκλημα στη Γάζα, για το έγκλημα το τρομοκρατικό που προηγήθηκε, για κάποιες τρομοκρατικές ή σκληρότατες πολεμικές επιχειρήσεις που έχουν προηγηθεί σε διάφορες φάσεις, για τις συμφωνίες που την τινάχτηκαν στον αέρα με τρομοκρατικές ενέργειες, πάρα πολλές φορές φτάνανε στο πάρα πέντε μια συμφωνίας και την τίναζαν στον αέρα. Εχουμε λοιπόν εκεί ένα άλλης τάξεως ερώτημα».
Η αριστερά δυσκολεύεται να εντοπίσει, να απενοχοποιήσει την έννοια του πατριωτισμού
«Για το θέμα όμως της αριστεράς γιατί έχει μία δυσκολία, έχει μία αμηχανία, πολλές φορές δυσκολεύεται να εντοπίσει, να απενοχοποιήσει την έννοια του πατριωτισμού, να μην μπερδεύει τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό, εκεί κατά την γνώμη μου οφείλεται στο ότι η ίδια τιμωρήθηκε και διώχθηκε και στον εμφύλιο και στο μετεμφύλιο που υπήρχε μέχρι και τα χρόνια της δικτατορίας με πρόσχημα την μειωμένη ας πούμε εθνική συνείδηση, για αυτό τους κατηγορούσαν, ενώ ήταν η μεγάλη ας πούμε πατριωτική δύναμη οργανωτική, όχι μόνη αλλά μία μεγάλη στην περίοδο της κατοχής, στο τέλος διώχθηκε όλες τις επόμενες δεκαετίες με αυτό το φορτίο. Και στην δικτατορία συνελήφθησαν πολλοί άνθρωποι ως μειωμένης πατριωτικής συνείδησης από υπερπατριώτες οι οποίοι ήταν οι χουντικοί που τελικά οδήγησαν στην κατάληψη της βόρειας Κύπρου. Από αυτό το υπόστρωμα έχουν οδηγηθεί σε πάρα πολύ αδύναμες επεξεργασίες και δυστυχώς και πολλοί διανοούμενοι, σε αδύναμες θεωρητικές επεξεργασίες γύρω από το κέντρο της ταυτότητας, της ιδιοπροσωπείας, την έννοια της πατρίδας, την έννοια της πατρίδας όχι ως αντίδικης έννοιας ως προς τις άλλες πατρίδες αλλά ως μίας έννοιας που διαχωρίζει και συγχρόνως συνθέτει, συγχρόνως ενώνει. Για να ενωθείς, να συνδυαστείς με τον γείτονα σου, πρέπει να έχεις μία ευδιάκριτη οντότητα, η διαφορά συγκροτεί την ειρηνική συνθήκη, η διαφορά η πολιτισμική, η ταυτοτική, η διαφορά των παραδόσεων, αυτό είναι πλούτος δεν είναι φτώχεια για να το ενοχοποιήσεις και να το πετάς στην άκρη ή να θεωρείς την επίκληση του αυτόχρημα εθνικιστικό».
Η Τουρκία καταδικάζει ένα λαό γειτονικό να ζει σε επισφάλεια και απειλούμενο
«Με αυτή την έννοια λοιπόν πάρα πολλά χρόνια τώρα υπάρχει μία ευκολία, κάθε πατριωτική φωνή ενοχοποιείται ή κάθε πατριωτική επίκληση σε στοιχειώδη ζητήματα διεθνούς δικαίου όπως είναι το να μην απειλούμαι παραδείγματος χάρη στο Αιγαίο, όπου δεν διεκδικείς, απλά ζητάς να μην απειλείσαι, το να μην έχεις παραβιάσεις, αμφισβητήσεις συνόρων. Ξέρετε τα κράτη έχουν με πολύ μεγάλες δυσκολίες καταφέρει να ορίσουνε κάποιες επικράτειες, μπορεί να μην είναι οι ακριβείς, μπορεί να είναι αμφισβητούμενες αλλά ήταν η προϋπόθεση της ειρήνης στο νεωτερικό κράτος, το κράτος που μετά ειδικά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο ορίστηκε. Όταν αυτό το παραβιάζεις, το αμφισβητείς και καταδικάζεις ένα λαό γειτονικό σου και λέω για την Τουρκία, να ζει σε επισφάλεια και απειλούμενο, εκεί υπάρχει ένα πρόβλημα μικροιμπεριαλισμού και σε αυτό δεν μπορεί να υπεκφεύγεις ή να λες δεν συμβαίνει! Έχεις την τούρκικη πολιτικοστρατιωτική ελίτ η οποία όχι μόνο έχει τη μεγάλη ιδέα της γαλάζιας πατρίδα όπου ρευστοποιεί τα σύνορα των γειτονικών χωρών».
Νιώθει ασφυξία η Τουρκία στο χώρο της και αυτό είναι μια κυρίαρχη μεγαλοιδεατική φαντασίωση
«Νιώθει μια ασφυξία η Τουρκία στο χώρο της και αυτό είναι μια φαντασίωση ιδεολογική, όχι όλων των Τούρκων γιατί έχει και πολλούς διανοούμενους ειρηνιστές η Τουρκία, στα πανεπιστήμια έχουν ανθρώπους που δεν τολμούν να μιλήσουν κιόλας γιατί είναι πολύ αυταρχικό το καθεστώς αλλά εν πάση περιπτώσει στο ιδεολογικό επίπεδο η μεγαλοιδεατική φαντασίωση αλλά συγχρόνως υπάρχει και μια ποιοτική διαφορά σχέση με την δεκαετία του 70, γιατί αυτή η απειλητική και αναθεωρητική προσέγγιση ήταν από την δεκαετία του 70 τουλάχιστον. Ποια είναι η ποιοτική διαφορά, ότι αυτή την στιγμή η Τουρκία έχει βιομηχανοποιήσει ένα μέρος των στρατιωτικών της αναγκών, δηλαδή οι εξοπλισμοί είναι μέρος της βιομηχανικής παραγωγής της, επομένως από την απειλή πια κερδίζουν και οι εθνικές βιομηχανίες. Άρα δεν έχουμε μονο μια απειλή ιδεολογική αλλά και παραγωγική, δηλαδή από την χρήση της απειλής ανεβαίνουν οι πωλήσεις της, ανεβαίνει η αξία της βιομηχανικής στρατιωτικής παραγωγής της».
Η ολιγόμηνη παύση της επιθετικής ρητορικής είναι για να αμβλύνει την αντίδραση στο Κονγκρέσο για την αγορά των f16
«Επομένως εμπλουτίζεται πια ο μεγαλοκρατισμός, η φαντασίωση και με την εμποροβιομηχανική ιδιοτέλεια, έχω δύο φαινόμενα που συμπλέκονται, που δε μπορείς να μην την αναλύεις. Υπάρχουν μέρη της τουρκικής ελιτ που διαφωνεί που θέλει ειρήνευση, που έχει ευρωπαϊκό προσανατολισμό αλλά ο κυρίαρχος ιδεολογικός μηχανισμός είναι αναθεωρητικός. Η αριστερά είναι πατριωτική, αλλά η φιλολογία της, οι επεξεργασίες της πάσχουν πάρα πολύ, το μέσο αίσθημα είναι ένα στοιχείο, ο τρόπος με τον οποίο οι κομματικές ηγεσίες εκφράζονται είναι άλλο στοιχείο. Με την έκφραση τους υπάρχει ένα πρόβλημα να εντοπίσουν τον πυρήνα της δυσκολίας, να την εντοπίσουν, να την ονοματίσω και να δουλέψουν πάνω της αναλυτικά. Το κλειδί δεν θα ήταν μία γενικόλογη πατριωτική αριστερά η οποία μπορεί να επικαλείται διάφορα και να μην εννοεί τίποτα, όπως το κάνουν κι άλλες πολιτικές δυνάμεις, το κλειδί είναι ορθολογικά να αναλύσεις την υπάρχουσα κατάσταση. Έχεις ένα στρατιωτικοβιομηχανικό πλέγμα, παλιότερα ήτανε το πλέγμα ανάμεσα στους αγοραστές οπλικών συστημάτων και την πολιτική ελίτ στην Τουρκία, μάλιστα πολλές φορές γινόταν και πραξικόπημα γιατί ήταν μια πολύ εύθραυστη έννοια της δημοκρατίας στην Τουρκία. Σήμερα δεν έχεις μόνο αυτό αλλά έχεις και τους βιομήχανους, ο γαμπρός του Ερντογάν είναι βιομήχανος, παράγει οπλικά συστήματα και είναι αν το φανταστούμε μια έκθεση των προϊόντων του οι παραβιάσεις στο Αιγαίο. Τους τελευταίους μήνες έχει υπάρξει ύφεση γιατί κατά την προσωπική μου γνώμη και με βάση το κείμενο που υπογράφει από την συνάντηση Ερντογάν Μητσοτάκη έχει ορισμένες επικίνδυνες διατυπώσεις, πέρα από το ότι ειναι νομικά ανίσχυρο, όπως για το κυπριακό που λέει για την υπάρχουσα κατάσταση, άρα τα τετελεσμένα έως σήμερα. Αυτό είναι κατά την γνώμη μου λάθος κατεύθυνση. Άρα αυτή η ολιγόμηνη παύση της επιθετικής ρητορικής -και της μακάρι να είναι μία μόνιμη κατάσταση- είναι για να αμβλύνει την αντίδραση στο Κονγκρέσο για την αγορά των f16 και δεν έχει βάθος, είναι μια τακτική και όχι στρατηγική επιλογή».
