Έφυγε ένας άνθρωπος λαϊκός, της αγοράς που συνέδεσε το όνομα του με την αυτοδιοίκηση και το ΠΑΣΟΚ ανέφερε ο δημοσιογράφος και ιστορικός ερευνητής Κώστας Παπακοσμάς, για τον θάνατο του Ανδρέα Γράσου. Ο κ. Παπακοσμάς μίλησε επίσης για την εκδήλωση μνήμης για την Βουλγαρική σφαγή στους Φιλίππους, όταν οι δυνάμεις κατοχής αφάνισαν το 1941 ολόκληρο το χωριό.
«Έφυγε τα χαράματα της 1ης Οκτωβρίου από την ζωή ο Ανδρέας Γράσος, μία εμβληματική προσωπικότητα στην πόλη, χρόνια δημοτικός σύμβουλος, αντιδήμαρχος, πρόεδρος της ΔΕΥΑΚ, στην αυτοδιοίκηση. Ένας άνθρωπος που συνέδεσε την ιστορία του με τον εμπορικό κόσμο και με το ΠΑΣΟΚ, γραμματέας της νομαρχιακής επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, ήταν ένας άνθρωπος που προσέγγιζε τους πάντες, ήτανε σαν να λέμε η ψυχή και η καρδιά του ΠΑΣΟΚ στην Καβάλα. Ακόμα και στα τελευταία χρόνια της ζωής του ενδιαφέρονταν πάντα για την πορεία του πολιτικού του χώρου. Υπήρχανε προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια, ευχόμαστε κουράγιο στη σύζυγό του Λέλα, στον γιο του τα εγγόνια του κτλ.
«Ήταν ένας άνθρωπος λαϊκός, της αυτοδιοίκησης, έχει συνδέσει το όνομά του και με την εποχή του Λευτέρη Αθανασιάδη, με τον Κωστή Σιμιτσή ως πρόεδρος της ΔΕΥΑΚ. Εγώ είμαι ιδιαίτερα συγκινημένος γιατί ήταν ένας άνθρωπος που ήταν δίπλα μου πάντα και πιστεύω ότι το αποτύπωμα του ήταν και είναι ισχυρό στην πόλη της Καβάλας, γιατί η αγορά της πόλης τον ήξερε και τον ξέρει πάντα με το μικρό του όνομα, ο Ανδρέας. Τον θυμόμαστε γιατί ήταν ένας άνθρωπος άμεσος, που δεν ακούστηκε ποτέ τίποτα για αυτόν, για την ζωή του, με τη σωστή έννοια του ανθρώπου δηλαδή ακόμη και οι καλημέρες που έλεγε ο Ανδρέας όταν έβγαινε κάτω και σε ηλικία μεγάλη που δεν είχε καμία πλέον σχέση με τις θέσεις αυτοδιοίκησης, ήταν ο Ανδρέας όλων μας».
Εκδήλωση μνήμης για την Βουλγαρική σφαγή στους Φιλίππους
«Η εκδήλωση μνήμης και απόδοσης τιμής γίνεται κάθε χρόνο σε συνεργασία του πολιτιστικού συλλόγου Φιλίππων του δήμου Καβάλας, της κοινότητας Φιλίππων, στις 4-5-6 Οκτωβρίου του 1941 εντελώς αναίτια, οι Βούλγαροι κατακτητές, ο τακτικός στρατός του Βουλγαρικού στρατού μπήκε στο χωριό, συγκέντρωσε τους κατοίκους και σκότωσε τους κατοίκους, προσπαθούσαν να διαφύγουν, τους σκοτώνανε στο δρόμο, μπαίνανε στα σπίτια, λεηλατούσαν, βίαζαν, έκαψαν, με αυτές τις απλές λέξεις περιγράφεται η φρίκη που έζησαν οι κάτοικοι των Φιλίππων τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη του 1941. Δεν ήταν αντίποινα, δεν είχε συμβεί κάποιο γεγονός που να δικαιολογούσε, εντός εισαγωγικών, αυτή την δολοφονική πράξη του Βουλγαρικού στρατού, ήτανε μία προσπάθεια εκβουλγαρισμού, ήτανε προσπάθεια αφανισμού κάθε τι που ήταν ελληνικό. Βέβαια αυτά ήταν σε συνάρτηση με αυτά που είχανε προηγηθεί στην Δράμα στις 28-29 και 30 Σεπτεμβρίου.
«Η Δράμα, το Δοξάτο και η Χωριστή έπεφταν πολύ μακριά με τους Φιλίππους. Ο κατακτητής ήθελε να δείξει τη δύναμή του, δεν το κατόρθωσε στην Καβάλα, γιατί εδώ στην Καβάλα υπήρχε και η γερμανική παρουσία η ελάχιστη, αυτά που γίνανε στη Δράμα πολύ πιθανό να συνέβαιναν και στην Καβάλα και έβγαλε όλο του το μένος στο χωριό των Φιλίππων με μία δικαιολογία ότι οι αντάρτες θα κατεβούν από το βουνό, βέβαια αντάρτες 3 μήνες μετά την έλευση των Βουλγάρων ήταν δύσκολο να υπάρχουν και να είναι οργανωμένοι. Με το πρόσχημα αυτό οι Βούλγαροι στρατιώτες δολοφόνησαν, βίασαν και έκλεψαν και έκαψαν τα σπίτια των κατοίκων των Φιλίππων. Από 7 μηνών παιδιά μέχρι γέροντες σφαγιάστηκαν στο χωριό μπροστά στο χώρο της κοινότητας. Μιλάμε συνολικά για 27 άτομα, και κάποιοι οι οποίοι βρέθηκαν πέριξ των Φιλίππων, από άλλα χωριά και αυτοί σκοτώθηκαν. Όπου έβρισκαν ανθρώπινη ζωή, όπου έβρισκαν κάποιον άνθρωπο δεν δίσταζαν να τον σκοτώσουν επι τόπου. Τέτοιου είδους γεγονότα της ίδια χρονική περίοδο έγιναν σχεδόν σε όλες τις ορεινές κοινότητες τότε του νομού μας, στην Καβάλα. ‘Ολα αυτά τον Σεπτέμβριο, τον Οκτώβριο του 1941, λίγους μήνες μετά την παρουσία εδώ των Βουλγάρων. Δεν είναι γεγονότα που γίνανε το 1944 κατά την αποχώρηση τους, ή κατά τις μάχες που έδιναν με τον ΕΛΑΣ, ήταν καθαρά προσπάθεια εκφοβισμού, μία προσπάθεια εκρίζωσης του ελληνικού στοιχείου. Από αυτά τα γεγονότα και από την Καβάλα εκατοντάδες ήταν αυτοί που έφυγαν από την πόλη και με κάθε τρόπο προσπαθούσαν να περάσουν λέγανε τότε στην Ελλάδα και εννοούσαν την γερμανοκρατούμενη περιοχή μετά από το Στρυμόνα.
«Τα γεγονότα των Φιλίππων ήτανε συγκλονιστικά για το επίπεδο του νομού μας, παρόμοια γεγονότα σε μικρότερο αριθμό εκτελεσθέντων είχαμε και στην Καβάλα. Μεμονωμένα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, κάποιοι φυλακίστηκαν για μέρες ολόκληρες στο κτίριο του πέμπτου Γυμνασίου, μόνο και μόνο για να εκφοβίσουν οι Βούλγαροι τον άμαχο πληθυσμό. Αυτά τα γεγονότα λοιπόν τα τιμούμε, τα θυμόμαστε, δεν ξεχνούμε και βέβαια απαιτούμε την συγγνώμη των γειτόνων μας. Αυτό το στρογγύλεμα της ιστορίας, σκοτώθηκαν κάποιοι από στρατιωτικές δυνάμεις, από φασιστικές δυνάμεις, κάποιοι κατά τη διάρκεια της κατοχής, είναι μία ένοχη από μέρους μας αντιμετώπιση των γεγονότων, δεν ήταν κάποιοι είχαν ονοματεπώνυμο και πορεία στην ζωή. Δεν ήταν κάποια στρατεύματα κατοχής, δεν ήταν κάποιες φασιστικές δυνάμεις, ήταν ο τακτικός στρατός του Βουλγαρικού κράτους. Αυτό το στρογγύλεμα δε κάνει καλό στη μνήμη και στην ιστορία».
