Το νέο βιβλίο του Σταύρου Λυγερού «Οι αθέατες όψεις του πολέμου στην Ουκρανία» εκδίδεται πριν τερματιστεί ο πόλεμος, αλλά μετά την έναρξη των διαπραγματεύσεων για μία συνθήκη ειρήνης. Η ζυγαριά στα πεδία των μαχών, άλλωστε, έχει γείρει. Το φινάλε λείπει, αλλά οι βασικές συνιστώσες του πολέμου αναλύονται διεξοδικά στο ανά χείρας βιβλίο, αναφέρονται μεταξύ άλλων στο συνοδευτικό σημείωμα του βιβλίου. Ο δημοσιογράφος και αναλυτής Σταύρος Λυγερός, μίλησε στον Alpha Radio για το βιβλίο αυτό αλλά και κάποιες από τις λεπτομέρειες που φωτίζει, καθώς και τον ρόλο Ευρώπης και ΗΠΑ στον πόλεμο.
«Το βιβλίο αυτό το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι έχει πάρα πολύ κόπο και έχει πίσω και μία άλλη δουλειά, την Ουκρανία την παρακολουθώ συστηματικά από το 2014, το 2022 είχα εκδώσει ένα βιβλίο προφητικό γιατί ο πόλεμος στην Ουκρανία αλλάζει τον κόσμο και ήταν η αρχή του πολέμου τότε. Αυτό είναι ένα βιβλίο ογκωδέστατο, 500 σελίδων και δεν αναφέρεται μόνο στις μάχες, αλλά και στην γεωπολιτική, στην ιδεολογική πτυχή του πολέμου, στην προπαγάνδα και λοιπά, στην γεωοικονομία του πολέμου, στην διπλωματία Τραμπ, στο ρόλο της Ευρώπης, της Κίνας και των BRICS. Προσπαθώ δηλαδή να ανταποκριθώ σε αυτό που πραγματικά είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία, είναι ένας τοπικός πόλεμος με στρατιωτικούς όρους αλλά ταυτοχρόνως είναι ένας παγκόσμιος πόλεμος με όλους πολιτικής, γεωπολιτικής και γεωοικονομίας. Άρα χρειαζόταν αυτό το άνοιγμα της βεντάλιας. Δεν θέλω να κρίνω εγώ το βιβλίο μου, ο κάθε συγγραφέας για το παιδί του έχει μία τέτοια προκαταλείψη, στηρίζεται σε ένα τεράστιο όγκο υλικού».
«Εγώ δούλεψα κυρίως με δυτικές πηγές και για λόγους αντικειμενικούς, στο 80-85% είναι δυτικές πηγές, παρότι συχνά πιστεύει ο κόσμος ότι η δύση ήταν ένα ενιαίο πράγμα, θα έλεγα ότι αντίθετα με το αφήγημα οτι ο Πούτιν φταίει για όλα, οι σοβαροί Αμερικανοί μελετητές, όταν λέω μελετητές δεν είναι ακαδημαϊκοί μόνο, αλλά για παράδειγμα ο Μπίντι ήταν ο επικεφαλής του τομέα Ρωσίας της CIA και ήταν από τους μεγαλύτερους επικριτές όπως και ο Λίβεν που ήταν υφυπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ και μια σειρά άλλα στελέχη τα οποία ασκούσαν κριτική στην πολιτική της κυβέρνησης λέγοντας ότι αυτή η πολιτική θίγει τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Στην Ευρώπη δεν είχαμε τέτοια, ακολουθούσανε με περισσότερη πειθαρχεία την πολιτική Βiden, αυτό που πρέπει να πω είναι ότι έχουν εγερθεί πολλά ζητήματα και διερευνώνται. Παρουσίαζαν ότι ξέρετε ξαφνικά κάποιος τρελός ηγέτης εισέβαλε σε μια άλλη χώρα, ποτέ δεν γίνετια έτσι στην ιστορία. Κάθε εισβολή είναι καταδικαστέα γιατί είναι ενάντια στο διεθνές δίκαιο. Αλλά ποτέ δε γίνεται έτσι, πάντα υπάρχουν λόγοι που τα κράτη συγκρούονται.
«Στην πραγματικότητα ο πόλεμος ξεκίνησε το 2014 με αυτό που άλλοι ονομάζουν εξέγερση στο Μαιντάν, άλλοι το αποκαλούν πραξικόπημα, τότε είχαμε μια σύγκρουση… δυο Ουκρανιών. Από το 1991 που είναι ανεξάρτητη η Ουκρανία και μέχρι το 2014, μιλάμε για 23 χρόνια, υπήρξαν διαδοχικές εκλογές όπου ήταν υποψήφιοι και φιλορώσοι και αντιρώσοι, γιατί αυτά ήταν τα δύο στρατόπεδα. Σας λέω ότι ο Γιανουκόβιτς ο φιλορώσος έπαιρνε στην ανατολική και νότια Ουκρανία ποσοστά πάνω από 90%! Ενώ ο αντιρώσος έπαιρνε στην κεντρική και στη δυτική Ουκρανία πάνω από 90% επίσης! Άρα υπήρχε ιστορικά ένας διχασμός. Το 2014 η αντιρωσική Ουκρανία επικράτησε με ένα τρόπο αποφασιστικό επί της φιλορωσικής, τα πράγματα είχαν ένα τέτοιον χαρακτήρα για αυτό είναι και πολύ σύνθετο το πρόβλημα σε αντίθεση με την απλοϊκή ας το πούμε έτσι εικόνα που παρουσιάζεται συνήθως από τα δυτικά media.
«Αυτό δεν είναι δικαιολογία για τους Ρώσους, είναι μία αντικειμενική ας πούμε παρουσίαση των γεγονότα, εγώ δεν είμαι ούτε Ρώσος ούτε Ουκρανός ώστε να μεροληπτώ, προσπαθώ να ειμαι κατά το δυνατόν αντικειμενικός, πάντοτε θα είναι ζητούμενο αυτό, σε αυτό το βιβλίο δεν είμαι όμως καθόλου έτοιμος να υποκύψω σε αφηγήματα προπαγανδιστικού χαρακτήρα. Αυτό το βιβλίο απαιτεί αναγνώστες που να θέλουνε να μάθουνε την πραγματικότητα. Είναι τεκμηριωμένο απολύτως, έχει δηλαδή αναφορές συγκεκριμένες, ο τίτλος είναι οι αθέατες όψεις, όχι γιατί αποκαλύπτω βαθιά μυστικά τα οποία υπάρχουν, έχει και τέτοια αλλά κυρίως γιατί φωτίζω γεγονότα τα οποία συνειδητά έχουν μείνει στο σκοτάδι και στη χώρα μας και ευρύτερα στη δύση. Το βιβλίο μεταφράζεται και στα αγγλικά, είναι πέντε μέρη, το πρώτο μέρος που είναι τα πριν της εισβολής, το δεύτερο που είναι ο πόλεμος και η διπλωματία επί προεδρίας Βiden, το τρίτο είναι η ιδεολογική πτυχή του πολέμου, το τέταρτο είναι η γεωοικονομία του πολέμου και το πέμπτο είναι πόλεμος και διπλωματία επι προεδρίας Τrump, όλα αυτά τα οποία βλέπουμε να συμβαίνουν τώρα».
«Στην Ευρώπη αντιμετωπίζουν την Ρωσία με ένα μείγμα περιφρόνησης, υποτίμησης και φόβου, μαζί. Το οποίο παράγει αποτελέσματα που συχνά φεύγουν από το πλαίσιο του ορθολογισμού, για παράδειγμα όταν ο Τραμπ ρώτησε τους ευρωπαίους που θέλανε να στείλουν στρατεύματα στην Ουκρανία, πόσο στρατό διαθέτουν να στείλουνε, απάντησε η Βρετανία και η Γαλλία μαζί ότι μπορούμε να στείλουμε και 25.000, αλλά με τον όρο ότι αν χρειαστούμε βοήθεια από τις ΗΠΑ θα παρέμβεις, αυτό είπε ο Τραμπ δε πρόκειται να το κάνω γιατί οδηγεί σε τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Με 25.000 τι πάτε να κάνετε σε ένα πόλεμο που είναι από την μια και από την άλλη είναι 700-800 χιλιάδες στρατιώτες Ουκρανοί και άλλοι τόσοι Ρώσοι και σε ένα μέτωπο που εκτείνεται στα 1.200 χιλιόμετρα; Βλέπουμε και από την άποψη του εξοπλισμού της Ουκρανίας ότι έχουν αδειάσει όλες οι δυτικές, ακόμη και αμερικανικές, η Δανία δεν έχει πια πυροβολικό το έδωσε όλο! Ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει μεν αλλά η ζυγαριά έχει γύρει κατά τρόπο που δεν αντιστρέφεται. Έχουν ένα προβάδισμα οι Ρώσοι, προωθούνται με αργό τρόπο, με αργό ρυθμό αλλά σχεδόν καθημερινά προωθούνται, έχουμε αργή προέλαση γιατί έχει αλλάξει ο τύπος του πολέμου».
