Τα πράγματα για τα οποία μιλάει η διακήρυξη των 91 «δεν μπορούν να διορθωθούν μέσα στο πλαίσιο της εξάρτησης που έχει η χώρα από τις πολιτικές της ευρωπαϊκής ένωσης τις οποίες είναι υποχρεωμένη να τηρεί και να εφαρμόζει» υπογραμμίζει ο συγγραφέας δημοσιογράφος Νίκος Ιγγλέσης σε συνέντευξη του στον Alpha Radio. Αναρωτιέται γιατί δεν μπορούν να αναλάβουν την πολιτική πρωτοβουλία οι ίδιοι, αφού λένε ότι η χώρα βρίσκεται σε κίνδυνο και σημειώνει πως σε μια σειρά ζητημάτων όπως η γεωργία, η βιομηχανία ή και το μεταναστευτικό δεσμευόμαστε από τους κανόνες της Ε.Ε.
«Αυτή η διακήρυξη είναι συμβιβαστικό κείμενο ούτως ώστε να μη προκαλεί καμία αντίδραση, καθόλου συγκεκριμένη σε διάφορα πράγματα. Το ένα σκέλος είναι οι διαπιστώσεις που κάνει, είναι διαπιστώσεις που όλοι μας λίγο-πολύ όλοι οι Έλληνες σήμερα τις κάνουμε. Αλλά σε αυτές τις διαπιστώσεις πουθενά δεν αναφέρεται ο λόγος για τον οποίο η χώρα βρίσκεται σε αυτή την κατάντια και το δεύτερο κεφάλαιο είναι το τι ζητάει σήμερα η ελληνική κοινωνία, χωρίς να αναφέρεται και να εξηγείται ότι αυτά δεν μπορούν να διορθωθούν μέσα στο πλαίσιο της εξάρτησης που έχει η χώρα από τις πολιτικές της ευρωπαϊκής ένωσης τις οποίες είναι υποχρεωμένη να τηρεί και να εφαρμόζει».
«Το είπε και ο κ. Μελετόπουλος με σαφήνεια, αυτοί οι 91 και όσοι άλλοι υπογράψουν αυτή τη διακήρυξη ζητάνε από δύο παλαιούς πολιτικούς, πρώην πρωθυπουργούς, να μπούνε μπροστά και οι υπόλοιποι να ακολουθήσουν ως απλοί στρατιώτες σε ένα τέτοιο πολιτικό εγχείρημα. Το πρώτο ερώτημα είναι οι ίδιοι γιατί δεν μπορούν να αναλάβουν την πολιτική πρωτοβουλία, αφού λένε ότι η χώρα βρίσκεται σε καμπή και σε κίνδυνο, γιατί δεν αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία και ζητάνε από πολιτικούς οι οποίοι έχουνε μία διαδρομή, οι οποίοι φέρουν ευθύνες για τη σημερινή κακοδαιμονία της χώρας αναμφισβήτητα αφού κυβέρνησαν για κάποια χρονικά διαστήματα, γιατί λοιπόν ζητάνε από αυτούς και δεν οι ίδιοι δεν αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία;
«Ο Καραμανλής έχει φύγει από την πολιτική και δεν είναι καν βουλευτής, ο δε Σαμαράς είναι διαγραμμένος βουλευτής και σε διάφορες εκδηλώσεις κάνουν μία κριτική στην εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης του Μητσοτάκη. Αυτό για τους 91 που κάνανε τη διακήρυξη είναι εχέγγυο πατριωτισμού, εντάξει μπορεί και να μην είναι γιατί και οι δύο πολιτικοί αυτοί έχουνε κάνει στην εξωτερική πολιτική ορισμένα πράγματα τα οποία δεν ήταν υπέρ των συμφερόντων της Ελλάδος. Τώρα γιατί τα έκαναν, εγώ δεν θα πω ότι δεν είναι πατριώτες, είναι όμως δεσμευμένοι από τις υποχρεώσεις της χώρας. Εκεί πάσχει και η διακήρυξη, δεν αντιλαμβάνονται αυτοί που έγραψαν τη διακήρυξη το πλαίσιο μέσα στο οποίο βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα και ότι έχει χάσει μεγάλο ποσοστό της ανεξαρτησίας της. Δεν είναι μια ανεξάρτητη χώρα.
«Αναφέρω μέσα στο άρθρο μου ότι η Ελλάδα πρέπει να εφαρμόζει τις πολιτικές οι οποίες έρχονται από την ευρωπαϊκή ένωση, από την οικονομία, μέχρι την εξωτερική πολιτική, μέχρι το μεταναστευτικό, την πράσινη μετάβαση. Όλα αυτά δεν είναι καθαρά ελληνικές επιλογές, άσχετα αν συμφωνεί η παρούσα κυβέρνηση με αυτά, αλλά είναι επιλογές που προέρχονται από τις Βρυξέλλες. Πρέπει να υπάρξουν ρίξεις αν θέλουμε και όσοι θέλουμε η Ελλάδα να ακολουθήσει μία άλλη πολιτική, συγκρούσεις, διεκδικήσεις. Δε γίνεται να κάνουμε ότι μας λένε και παράλληλα να λέμε ότι διεκδικούμε την κυριαρχία και ανεξαρτησία της χώρας μας. Είναι αντίθετες με τα εθνικά συμφέροντα της χώρας, να πάμε σε ένα τομέα που είναι η βάση για οποιαδήποτε συζήτηση ανεξαρτησίας της χώρας, τον οικονομικό. Λένε μέσα στη διακήρυξη ότι η Ελλάδα πρέπει και μπορεί να αναπτύξει τον πρωτογενή τομέα, την βιοτεχνία και τη βιομηχανία της. Πως θα γίνουν αυτά; Καταρχήν στο πρωτογενή τομέα, υπάρχει η κοινή αγροτική πολιτική λεγόμενη ΚΑΠ της ευρωπαϊκής ένωσης. Η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να δώσει όπως παλιότερα γινότανε επιδοτήσεις στα σημαντικότερα γεωργικά προϊόντα, ότι δίνει η ΚΑΠ.
«Στην βιομηχανία και την βιοτεχνία, δεν υπάρχει δασμολογική προστασία, οι ελληνικές βιοτεχνίες και βιομηχανίες δεχτήκανε στην αρχή όταν μπήκαμε στην ΕΟΚ τον ανταγωνισμό των ευρωπαϊκών προϊόντων και εν συνεχεία τον ανταγωνισμό των προϊόντων που παράγονται σε χώρες χαμηλού κόστους από την Κίνα, το Πακιστάν, την Τουρκία και τα λοιπά. Η Ελλάδα δε μπορεί να προστατεύσει την παραγωγή της με δασμούς, να πει ότι στα τάδε προϊόντα βάζω έναν δασμό, γιατί το δασμολόγιο είναι της Ε.Ε. και το έχει υπογράψει η Κομισιόν με όλες τις χώρες του κόσμου. Η διακήρυξη ούτε τις αιτίες αναδεικνύει, γιατί αν τις αναδείξει τότε θα πρέπει να προτείνει και λύσεις, μία τέτοια διακήρυξη είναι ωραία να μαζέψουμε υπογραφές, δεν μπορούν να ανατρέψουν αυτά τα πράγματα, δεν καταλαβαίνουνε δηλαδή οι συντάκτες αυτής της διακήρυξης το βαθύτερο, το ολιστικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Δεν υπάρχει διέξοδος, απλώς εκείνο που φαίνεται να προτείνουν είναι μια καλύτερη διαχείριση της υπάρχουσας κατάστασης, να βγάλουμε τον σημερινό διαχειριστή να βάλουμε έναν άλλον. Μπορεί να είναι καλύτερος ο άλλος, αλλά δε θα αλλάξουν τα πράγματα σε όλους τους τομείς.
«Δεν γίνεται καμία αναφορά μέσα στη διακήρυξη για τον μείζον πρόβλημα που είναι το δημόσιο χρέος της χώρας, πάνω από 400 δις ευρώ, συναλλαγματικό στην ουσία διότι δεν είναι σε ένα νόμισμα που μπορεί να εκδίδει η χώρα μας και για να το εξυπηρετούμε αυτό το χρέος πρέπει συνεχώς να δανειζόμαστε κάθε χρόνο, να δανειζόμαστε για να πληρώνουμε το τα χρεολύσια που λήγουν. Δε μπορούμε να χρηματοδοτήσουμε την οικονομία μας με ένα δικό μας νόμισμα και για να τη χρηματοδοτήσουμε πρέπει να δανειζόμαστε συνεχώς με νέα δάνεια. Για αυτά τα δάνεια ήδη η χώρα μας πληρώνει πάνω από 8 δις ευρώ μόνο για τόκους! Και αυτά τα 8 δις είναι περισσότερα από αυτά που δίνουμε για την άμυνα και έχουμε να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία! Αυτές είναι οι αλυσίδες της χώρας, είναι τα όρια που της έχουνε βάλει και αυτές οι αλυσίδες αν θέλουνε και όσοι θέλουν πρέπει να σπάσουν τις αλυσίδες, με τις αλυσίδες στα πόδια δεν γίνεται τίποτα».
