Το κυπριακό δεν είναι μία τουρκοκυπριακή διένεξη, είναι ένα πρόβλημα που αφορά ευρύτερα τον ελληνισμό, Ελλάδα και Κύπρο, γιατί ακριβώς η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας δεν περιορίζεται μόνο στην Κύπρο αλλά είναι η γαλάζια πατρίδα που περιλαμβάνει μέσα και την διχοτόμηση του Αιγαίου επεσήμανε σε συνέντευξη του ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ Μαρίνος Σιζόπουλος. Ο ίδιος μάλιστα επεσήμανε ότι «η Τουρκία δεν κάνει καμία υποχώρηση ενώ εμείς συνειδητά ή όχι, έχουμε προχωρήσει σε μία σειρά από επικίνδυνες υποχωρήσεις» καταλήγοντας πως «επιχειρείται μία σταδιακή υποβάθμιση του κυπριακού, από ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής, κατοχής και παράνομου εποικισμού σε ένα θέμα διακοινοτικής διευθέτησης».
«Αυτοί που λένε την αλήθεια πληρώνουν πάντα βαρύ τίμημα γιατί η αλήθεια είναι πικρή, όπως είπε και ο ήρωας ποιητής Δώρος Λοΐζου ο οποίος δολοφονήθηκε την 30η Αυγούστου του 1974, στην απόπειρα δολοφονίας του Βάσου Λυσσαρίδη από τους πραξικοπηματίες, η αλήθεια είναι πιο καυτή και από την μήτρα του ήλιου! Όσον αφορά την τελευταία πενταμερή εμείς είχαμε εκφράσει και τις επιφυλάξεις και τις διαφωνίες μας γιατί ακριβώς αυτές οι αλλεπάλληλες πενταμερής διασκέψεις όχι μόνο δεν έχουν καταλήξει σε ένα αποτέλεσμα, ούτε σε μία ευοίωνη προοπτική για τον καθορισμό μίας που να δίνει μία προοπτική επίλυσης του Κυπριακού αλλά αντίθετα αυτό το οποίο έχει καταστήσει σαφές αυτή η διαδικασία είναι ότι επιχειρείται μία σταδιακή υποβάθμιση του κυπριακού, από ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής, κατοχής και παράνομου εποικισμού σε ένα θέμα διακοινοτικής διευθέτησης και πολύ χειρότερα σε ένα θέμα αποκατάστασης εμπιστοσύνης ανάμεσα στις δύο πλευρές και οικοδόμησης μέτρων εμπιστοσύνης».
«Αυτό η Τουρκία και το εκμεταλλεύεται στην ουσία αφενός μεν για να μην βρεθεί στη δύσκολη θέση να συζητήσει την ουσία του κυπριακού, και να βρεθεί ακριβώς σε δυσκολία όσον αφορά τις θέσεις και τις τοποθετήσεις τις οποίες θα έχει αλλά για να αξιοποιήσει την παράταση του χρόνου με βασικό στόχο να αναβαθμίζει τις ευρωτουρκικές της σχέσεις σε τρία επίπεδα. Το ένα επίπεδο είναι η κατάργηση της βίζας για τους Τούρκους υπηκόους, το δεύτερο είναι η αναβάθμιση της τελωνειακής ένωσης της Τουρκίας και της Ευρωπαϊκής Ενωσης και το τρίτο η Τουρκία να έχει πια μία ενεργή και ουσιαστική συμμετοχή στο πρόγραμμα αμυντικής βιομηχανίας με ότι αυτό συνεπάγεται».
«Το 2004 είχαμε το επικίνδυνο σχέδιο Ανάν που στην ουσία νομιμοποιούσε την διχοτόμηση της πατρίδας μας ενώ την ίδια στιγμή κατοχύρωνε κυριαρχικά δικαιώματα όχι μόνο στην τουρκοκυπριακή πλευρά κατά έμμεσο τρόπο αλλά και στις βρετανικές βάσεις κατά άμεσο τρόπο και τα τελευταία χρόνια βρισκόμαστε σε διαρκή διολίσθηση και όσοι θέλουμε να κρατήσουμε την σημαία ψηλά είμαστε υπό κατηγορία. Ότι τάχα δεν θέλουμε την λύση, ότι τάχα ότι εμείς με αυτό παγιώνουμε την κατάσταση και συμβάλουμε δήθεν στην νομιμοποίηση της κατοχής. Η νομιμοποίηση της κατοχής σε πρώτη φάση έρχεται μέσα από μία λανθασμένη διαδικασία που ακολουθούμε και στη συνέχεια θα έρθει μέσα από μια λανθασμένη λύση.
«Εμείς ως ΕΔΕΚ διαχρονικά υποστηρίζουμε ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε αυτές τις διαδικασίες, όταν αυτή η διαδικασία εδώ και 49 χρόνια έχει επαναληφθεί πόσες φορές χωρίς η Τουρκία να κάνει καμία υποχώρηση ενώ εμείς συνειδητά ή όχι, έχουμε προχωρήσει σε μία σειρά από επικίνδυνες υποχωρήσεις που έχουν ουσιαστικά αναβαθμίσει το κατοχικό καθεστώς σε κάποιο σημείο και σε κάποιο βαθμό, για αυτό επιμένουμε ότι πρέπει να ζητήσουμε την σύγκληση μιας διεθνούς διάσκεψης για το κυπριακό, στην βάση της απόφασης της γενικής συνέλευσης για κατά προτεραιότητα συζήτηση της διεθνούς πτυχής του προβλήματος και η διεθνής πτυχή είναι συγκεκριμένη, είναι η κατάργηση των εγγυήσεων, η αποχώρηση των στρατευμάτων, είναι ο επαναπατρισμός των παράνομων εποίκων και η διασφάλιση επιστροφής των προσφύγων Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων σε συνθήκες ασφάλειας στις περιουσίες τους. Αυτή την άποψη κατ’ επανάληψη την έχουμε θέση στο συμβούλιο αλλά δεν λαμβάνεται υπόψη. Την ίδια στιγμή εάν και εφόσον συμφωνήσουμε στα σημεία τότε Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Ηνωμένα Έθνη και Ευρωπαϊκή Ένωση να διαμορφώσουμε το πολιτειακό».
«Αυτό το οποίο πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και στην Ελλάδα και στην Κύπρο είναι ότι το κυπριακό δεν είναι μία τουρκοκυπριακή διένεξη, είναι ένα πρόβλημα που αφορά ευρύτερα τον ελληνισμό, Ελλάδα και Κύπρο γιατί ακριβώς η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας όπως ο Ερντογάν πολλές φορές την έχει πει δεν περιορίζεται μόνο στην Κύπρο, είναι η γαλάζια πατρίδα που περιλαμβάνει μέσα και την διχοτόμηση του Αιγαίου κτλ και το έχουμε δει και με το τουρκολυβικό μνημόνιο και όλα όσα εξελίσσονται σε αυτή την περιοχή. Αυτό που εμάς μας στεναχωρεί περισσότερο από όλα είναι ότι 51 χρόνια μετά δεν έχουμε κατορθώσει ως Ελλάδα και Κύπρος να διαμορφώσουμε μία ενιαία πολιτική αντιμετώπισης τουρκικού επεκτατισμού και το χειρότερο από όλα είναι ότι αυτή την στιγμή βρισκόμαστε σε αυτή την δύσκολη θέση γιατί ό,τι κέρδισε η Τουρκία σε βάρος του κυπριακού ελληνισμού είναι δυστυχώς δώρα που τα προσφέρανε οι εν Ελλάδι κυβερνώντες, από τις κυβερνήσεις των αποστατών, από τη χούντα που οδήγησαν τα πράγματα στην προδοσία του 1974, για να συμβάλλουν και βοηθήσουν εις την εισβολή της Τουρκίας και στην κατάληψη εδαφών, για να εφαρμοστεί δήθεν η λύση της διπλής ένωσης και να αποκλείσουμε όπως ισχυρίζονταν τότε την οποιαδήποτε σοβιετική επιρροή στην περιοχή. Αυτά πια είναι αποδεδειγμένα και επιβεβαιωμένα, και ιστορικά τεκμηριωμένα στη βάση εγγράφων. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι για παράδειγμα στην συνάντηση που έγινε στην Αθήνα στις 19 Ιουλίου του ’74, ενώ βρισκόταν σε διαδικασία εξέλιξης η απόβαση της Τουρκίας στην Κύπρο, η χούντα των Αθηνών όταν συναντήθηκε με την αμερικανική αντιπροσωπεία υπό τον Σίσκο που ήταν υπουργός Εξωτερικών αποδέχτηκε για να εκτονωθεί η κρίση η Τουρκία να καταλάβει εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας για να αποκτήσει δήθεν έξοδο προς την θάλασσα η τουρκοκυπριακή κοινότητα. Πέραν από όλα τα υπόλοιπα γιατί όλοι έπρεπε να γνωρίζουν και στην Ελλάδα και στην Κύπρο και πολιτικοί και στρατιωτικοί ότι η Τουρκία διεκδίκησε στην συμφωνία Ζυρίχης Λονδίνου τον Φεβρουάριο του 1959 στο Λονδίνο να έχει εγγυητικά δικαιώματα στην Κύπρο ούτως ώστε σε περίπτωση που η Ελλάδα λέει θα πραγματοποιήσει ένα πραξικόπημα, να έχει το δικαίωμα η Τουρκία να επέμβει και όμως παρόλα αυτά από το 1965 μέχρι το 1974 στην Ελλάδα σχεδιάστηκαν τέσσερα πραξικοπήματα ανατροπής του Μακαρίου! Το πρώτο την άνοιξη του 1965, το δεύτερο τον Φεβρουάριο του 1970, το τρίτο Φεβρουάριο του 1972 και το τέταρτο το τραγικό το 1974».
