Με ένα άρθρο του υπό τον τίτλο «Γερμανία-Τουρκία: Οι παλιές αγάπες δύσκολα ξεχνιούνται» ο Καθηγητής Θεσμών της ΕΕ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, πρώην Ευρωβουλευτής και Βουλευτής Ηρακλείου Νότης Μαριάς, φωτίζει άγνωστες πτυχές των σχέσεων των δύο χωρών, συχνά εις βάρος της Ελλάδος. Από την πρόσφατη συμφωνία με τους Μερτς – Στάρμερ για τα Eurofighter ο Ν. Μαριάς ταξιδεύει στο χρόνο, στις συμφωνίες του Σαράτσογλου με τους απεσταλμένους της ναζιστικής Γερμανίας, όπως την περίφημη Συμφωνία Clodius με την οποία η Γερμανία πήρε με χιλιάδες τόνους χρώμιο για τα οπλικά της συστήματα και το πως κατόρθωσε να βρεθεί τελικά στο τραπέζι των νικητών!
«Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι σχέσεις της Τουρκίας με την Γερμανία είναι στενές, δεν έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια, ακόμη από το 1912-13 και μετά ήταν πάντοτε στενές οι σχέσεις των δύο πλευρών, τότε με την οθωμανική αυτοκρατορία, μετά με τους Νεότουρκους, το μοντέλο του τουρκικού στρατού το οποίο φτιάχτηκε με βάση την καθοδήγηση γερμανών αξιωματικών κτλ. Αυτό που ενδιαφέρει όμως είναι σε σχέση με το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο για να βγάλουμε και κάποια συμπεράσματα και για το σήμερα. Βλέπουμε ότι η Τουρκία στην εποχή μας το παίζει και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ, δηλαδή και με την Ουκρανία στην οποία έχει επενδύσει και πολιτικά και οικονομικά και στρατιωτικά. Ο γαμπρός του Ερντογάν με την εταιρεία Μπαικάρ έχει αγοράσει μία εταιρία ουκρανική και έχει φτιάξει εργοστάσιο drone και εξοπλίζει τον ουκρανικό στρατό που επιτίθεται στους Ρώσους, ταυτόχρονα όμως η Τουρκία έχει στενές σχέσεις με την Ρωσία, οι τουρκικές τράπεζες μεσολαβούν για να μπορεί να γίνεται διακίνηση κεφαλαίων από την Ρωσία, μέσω Τουρκίας κυκλοφορούν αγροτικά προϊόντα όχι μόνο τουρκικά αλλά κι άλλων χωρών για τη Ρωσία.
«Εκτιμά ο Ζελένσκι τον Ερντογάν, αλλά τον εκτιμά και ο Πούτιν, τον εκτιμάει και ο Τραμπ, από ότι είδατε η Τουρκία επιχειρεί να έχει σχέσεις και με την Κίνα, ήτανε και στην πρόσφατη συνάντηση της ομάδας του Σαγκάης όπως λέγεται. Η Τουρκία λοιπόν έχει μια πολιτική η οποία δεν δεσμεύεται σε τίποτε και ενεργεί με βάση τα τουρκικά συμφέροντα. Αυτή η πολιτική ήταν η ίδια που είχε κάνει και κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, δηλαδή την εποχή που εμείς είχαμε δεχτεί την επίθεση από το Μουσολίνι το 1940, η Τουρκία είχε σχέσεις και με τις ΗΠΑ και με τη Βρετανία και μετά άρχισε το 1941 να κάνει ανοίγματα και με την Γερμανία. Η Τουρκία τότε έκανε με την Γερμανία, είχαν ξεκινήσει οι επιστολές από το Μάρτιο του 1941 μεταξύ του Ινονού και του Χίτλερ. Εμείς αντισταθήκαμε στις 6 Απριλίου 1941 στην εισβολή των γερμανικών στρατευμάτων και στο Ρούπελ κτλ, την ίδια στιγμή η Τουρκία συζητούσε για το τι οικονομικές σχέσεις θα είχε με τον Χίτλερ και μετά την κατάληψη της Ελλάδος που τελείωσε με την μάχη της Κρήτης, στις 31 Μαΐου του 1941, η Τουρκία στις 18 Ιουνίου 1941 υπέγραψε σύμφωνο φιλίας και συνεργασίας με τον Χίτλερ. Εμείς εδώ δώσαμε την μάχη, ο Μανώλης Γλέζος μαζί με τον Λάκη Σάντα κατέβασαν την σβάστικα από την Ακρόπολη και οι τύποι αυτοί κάνανε στην Τουρκία συμφωνία με τον Χίτλερ. Ο Χίτλερ είχε στείλει τον Φον Πάπεν ο οποίος ήτανε πολιτικός αντίπαλος στην αρχή, μετά όμως τα είχανε βρει και ήτανε ο άνθρωπος του, ήτανε ο πρέσβης της ναζιστικής Γερμανίας στην Τουρκία και είχε μεγάλη επιρροή, απευθείας επαφή με τον Χίτλερ».
«Τη συμφωνία φιλίας και συνεργασίας την υπέγραφε ο Πάπεν και ο Σαράτσογλου ως ΥΠΕΞ της Τουρκίας, δηλαδή για 10 χρόνια εγγυάτο η ναζιστική Γερμανία ότι δεν θα επιτεθεί στην Τουρκία και της διασφάλιζε το απαραβίαστο των συνόρων και της εδαφικής της ακεραιότητας, μεταξύ τους αν υπάρχουν θέματα αυτά τα συζητούν, αλλά το πιο βασικό είναι ότι στην ίδια εποχή αν διαβάσει κανείς την αλληλογραφία της Βρετανικής πρεσβείας και της Αμερικανικής και γενικά του Φόρειν Όφις, έδειχναν μία κατανόηση όπως δείχνουν κατανόηση και σήμερα στην Τουρκία, δηλαδή ότι εν πάση περιπτώσει ναι μεν τα έχει βρει με το Χίτλερ αλλά δεν τα χαλάει και με τη Βρετανία και τις ΗΠΑ. Αυτά ακριβώς που λένε τώρα οι δυτικοί για την Τουρκία, ότι ναι μεν τα έχει βρει τώρα με τον Πούτιν αλλά εν πάση περιπτώσει είναι και στο ΝΑΤΟ.
«Το ότι είναι στην φυλακή οι μισοί πολιτικοί αντίπαλοι στην Τουρκία, αυτόν τον κ. Μερτς που πήγε στην Άγκυρα ή τον Στάρμερ που είναι σοσιαλιστής υποτίθεται, δεν τους ενοχλεί. Εν συνεχεία είχαμε την συμφωνία γιατί έγραψα αυτό το άρθρο με αφορμή ότι Οκτώβρη πήγε ο Στάρμερ και ο Μέρτς στην Άγκυρα και Οκτώβρη του 1941 υπογράφηκε η συμφωνία Κλόντιους που την υπέγραψε ο ομώνυμος απεσταλμένος του Χίτλερ και το βασικό ήταν η ανταλλαγή εμπορευμάτων αλλά και παροχή οπλικών συστημάτων από την Γερμανία στην Τουρκία, όλο αυτό το ντιλ ήταν τότε αξίας 200 εκατομμυρίων μάρκων, ήταν πάρα πολύ μεγάλο το ποσό και η Τουρκία θα έδινε, εκτός από σταφίδες, βαμβάκι, κ.α. θα έδινε και χρώμιο που χρησιμοποιείται για την κατασκευή οπλικών συστημάτων. Συνολικά 40 χιλιάδες τόνοι χρωμίου την πρώτη χρονιά και εν συνεχεία το 43 και 44 έδωσαν από 90 χιλιάδες τόνους χρώμιο. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι η συμφωνία αυτή ήταν μία πάρα πολύ σημαντική συμφωνία, έδεσαν τις οικονομικές τους σχέσεις, η Τουρκία όπως ξέρουμε δε μπήκε καθόλου στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μπόρεσε να διατηρήσει την οικονομία της, δεν είχε οικονομικές καταστροφές και το κερασάκι στην τούρτα, γιατί αυτό θα κάνουν πάλι οι Τούρκοι αναλόγως θα δουν ποιος κερδίζει στη σύγκρουση Ευρώπης με Ρωσία, το ίδιο έκανε και τότε όταν είδαν ότι ο Χίτλερ θα ηττηθεί γιατί έχασε τον πόλεμο επάνω στην Ρωσία και υποχωρούσε, ε κήρυξαν τον πόλεμο μετά οι Τούρκοι στο τέλος και εμφανίστηκαν ότι ήταν με τους συμμάχους και κάθισαν στο τραπέζι των νικητών, χωρίς να έχουν ρίξει μία τουφεκιά!».
